Cultuurshock, chaos en een dooie volksheld in Hanoi.

Ik ben hier nog niet zo lang, maar heb stiekem toch al weer veel meegemaakt. Vandaar nu al de eerste update! 

Toen ik aankwam in Hanoi was het half 7 sochtends (half 1 nederlandse tijd) en moest ik nog een visum halen, ik had een visa on arrival approval letter dus dat zou goed moeten komen. Alleen had ik verwacht dat er wel een pinautomaat zou zitten voor het visumbureautje, maar nee dus. Er zat alleen een pinautomaat na de paspoortcontrole en laat ik nou net mijn paspoort hebben afgegeven om er een visum in te laten zetten.. Toen ik aan de beurt was om mijn visum te betalen zei ik 'sorry I don't have enough cash' waarop de man reageerde met ook niet deze en zwaaide met een dollar briefje, of deze (euro) of deze (dong). 'Uh no.' 'Ok, you sit and wait'. De komende tien minuten haalde ik me al allemaal scenario's a la 'The Terminal' in mijn hoofd, maar gelukkig mocht ik na het wachten met die man mee door twee 'Staff only' deuren, waarna ik bij de pinautomaat aankwam en ik gewoon met paspoort en visum Vietnam in mocht! 

Toen ik in de taxi naar het hostel zat, stopte die ineens omdat de chauffeur iets moest regelen. Weer waren dat tien spannende minuten, want wat ging hij doen? En kwam er niet ineens iemand langs die de achterbak open zou doen en mijn tas mee zou nemen? Maar gelukkig hij kwam terug en legde zijn vernieuwde vergunning weer bij de voorruit. 

Verder heb ik die dag vrij weinig gedaan, want ik was veel te moe en dan is Hanoi bijna gevaarlijk om in rond te lopen met al die brommers, motors en auto's en de volgestouwde stoepen, waardoor je wel op de straat moet lopen. Om 1 uur smiddags bedacht ik me dat ik ook al 25 uur wakker was (op 2x een halfuur dutten in het vliegtuig na) en ben ik lekker even gaan slapen. 

Zaterdag ben ik met een ander Nederlands meisje naar het Ho Chi Minh mausoleum geweest. Heel bizar! We waren er na 20 minuten lopen, maar mochten niet over het grasveld naar de ingang en moest nog eens zeker 10 minuten omlopen om bij de echte ingang te komen. Hier werd gecontroleerd of je er wel degelijk bijliep (bedekte knieeen en schouders), of je tas niet te groot was om mee te nemen (de mijne gelukkig niet) en moest je je fles water achterlaten. Later kwam er nog een heus security checkpoint met een poortje en een scanner voor je tas. Hier werd mijn tas eruit gepikt, want oh oh oh ik had er een banaan in zitten en dat mocht niet. Vanaf de ingang van het park tot het eind van het mausoleum liep iedereen inhun mooiste kleren in tweetallen  naast elkaar en niemand zei iets. Vanaf een bepaald punt (nog buiten) mochten er ook echt geen foto's meer gemaakt worden, Eenmaal in het mausoleum moet je een trap op en een hoek om en nog een trap op en bij elke hoek staat een bewaker die tegelijkertijd er ook voor zorgt dat de rij gestaag doorblijft gaan. In de ruimte waar Ho ligt staan nog eens 8 bewakers, 4 om hem heen en 4 in de hoeken van de kamer. De meeste vietnamezen waren ook echt emotioneel op het moment dat ze hem zagen liggen, compleet met tranen en ja ook de jongere mensen en er waren zelfs hele jonge kinderen bij die Ho moesten bekijken. Heel bizar! Het voelde bijna als een begrafenis. Hierna kwam je nog eens langs twee huizen waarin Ho gewoond zou hebben en kon je zijn 3 gebruikte auto's bewonderen. Vooral het huis op palen 'symbolizes his living way of simplicity, modesty, gentleness and dedication for the nation and the people.' Echt apart dat iemand zo bewonderd kan worden. (beetje eng zelfs). 

Gister heb ik een poging gedaan om naar het Women's Museum te gaan. Een poging ja, want ik nam de motortaxi en had op de kaart aangewezen waar ik heen wilde. De man zei 'yes,yes' en nadat we een prijs overeen waren gekomen vertrokken we. Al snel had ik toch echt het idee dat we een andere kant op gingen, dus bij een stoplicht wees ik nog een keer aan op het kaartje waar ik heen wilde, weer was de reactie 'yesyes'. Toen hij stopte stonden we bij het Ho Chi Minh Mausoleum. Maar rustig vertelde ik dat ik dit toch echt niet bedoelde en wees het nog eens aan. 'Oke, yes, yes'  zei hij. Dus weer achterop en poging 2. Ik vroeg me af of dit een trucje was en hij straks ging vragen om meer geld of dat hij me gewoon echt verkeerd had begrepen en geen kaart kon lezen. De tweede keer zette hij me weer niet af waar ik wilde zijn, maar het was wel in de buurt en ik had geen zin om weer helemaal verkeerd te worden gebracht dus ik stapte af. HIj vroeg niet meer geld, dus het zal wel per ongeluk zijn gegaan. Op het kaartje zocht ik waar ik heen moest en toen ik op de juiste straat en ook op het goede gedeelte van die straat was kon ik het niet vinden. Ik vroeg het aan een vrouw, die het ook niet wist, maar wel 4 andere mensen ging vragen, die het ook niet wisten. En daarna vroeg 'Are you a tourist?'  ja, 'Alone?'  uhm ja, ' Oh' en een verbaasde blik waren haar reactie. Daarna gaf ze me haar telefoonnummer zodat ik in ieder geval een vriendin had in Hanoi en ze wou me ook wel een keer samen met haar twee (hele schattige) kinderen rondleiden. Toen ik terug in mijn hostel was, bleek dat zij het museum gewoon verkeerd hadden aangegeven op de kaart en dat het twee straten verderop was! 

Op dit moment ben ik in Hoi An en dat is heel fijn, want die drukte en chaos van Hanoi werd me toch iets te veel. De vorige keer vond ik dat juist heel leuk, maar nu was ik er denk ik toch te moe voor en had ik wel een beetje een cultuurshock. Dat had ik niet helemaal verwacht, want ik was er al eens geweest en vond het toen alleen heel erg leuk (maargoed toen kwam ik ook uit Hong Kong). Op het eind van mijn verblijf in Vietnam ga ik het een tweede kans geven! Ik heb  ook nog een filmpje gemaakt terwijl ik in een cyclo zat (soort fiets/driewieler met een zitplaats voorop), hieruit wordt wel duidelijk hoe het er daar op straat aan toe gaat.  

Nu ik hier ben wordt het tijd voor mijn onderzoek, wat ik wel best spannend vind! Ook heb ik nog moeite met bedenken tegen wie ik wel en niet zeg dat ik onderzoek doe en hoe ik dat uitleg. Ik merk namelijk dat de meeste backpackers daar weinig mee kunnen (omdat ze dan geen standaard reispraatje kunnen houden en tips uitwisselen?) en vraag me ook af hoe de Vietnamezen hier tegenaan kijken.. Maargoed door uitproberen zal dat vast vanzelf blijken. 

Oh en ik heb een Vietnamees nummer: +84 1629181491

Liefs!