chillen, eten en onderzoeken in Hoi An.

Weer een update van mij. Ik zit inmiddels al anderhalve week in Hoi An en moet morgen al mijn eerste verslag van mijn onderzoek inleveren! Ik ben dus al echt bezig geweest met onderzoeken. Of nouja, zo voelt het niet echt want ik heb nog steeds niet echt een duidelijk idee van wat ik hier aan het doen ben :P. 

Ik heb wel meegedaan met een straat voedsel tour, waarbij ik 5 uur lang op allerlei plekken gegeten heb. Hierna zat ik propvol, maar het eten was erg lekker en ik heb ook een hoop geleerd over Vietnamees eten. Daarnaast heb ik ook twee kookcursussen gedaan al, waarbij ik oa echte vietnamese loempia's heb gemaakt ;). Niet de gefrituurde, maar de verse versie. De recepten heb ik meegekregen aan het eind, dus ik kan straks in Nederland allemaal lekker dingen maken :). Met een van deze kookcursussen ga ik vaker meedoen, zodat ik de andere toeristen kan observeren en hopelijk ook wat meer interviews kan regelen. Ik heb wel al twee interviews gedaan, dus het begin is er!

Verder ben ik een dagje naar het strand geweest en hoewel ik me twee keer heb ingesmeerd en vanaf 12 uur zoveel mogelijk in de schaduw heb gelegen, is mijn buik zo erg verbrand dat ik 4 dagen rood ben geweest en nu aan het vervellen ben (ieh!). Volgens mij ben ik serieus nog nooit zo erg verbrand, mijn winterhuidje vond die zon toch iets teveel van het goede ;). 

Ik ben ook nog naar My Son (spreek uit miii sun, dat heeft de gids ons heel duidelijk gemaakt) geweest. Dit waren ooit mooie tempels van het Champa rijk. Helaas was er na de oorlog niet zo veel meer van over..Bij elke ruine die we zagen moest de gids benadrukken dat dit ooit heel mooi was, maar door de amerikanen gebombardeerd was en 'he daar is nog een b52 krater'.  HIj vertelde zelfs een keer dat de fransen nog tegen de amerikanen hadden gezegd dat daar een heel mooi tempel complex was dat ze echt heel moesten laten, maar dat het de amerikanen niks interesseerde. Een tijdje later vertelde hij dat er een legerbasis was geweest. Ik snap dat hij vertelt over de oorlog en dat het heel jammer is dat de tempels daardoor ingestort zijn, maar hij was wel erg fel en herhaalde zich vaak. Het was wel nog erg mooi om te zien en ik heb ook nog een grote linga aangeraakt want dat zou geluk brengen en dan zou ik een goede man krijgen. ( een linga is eigenlijk gewoon een piemel en stond in het champa rijk samen met de yoni voor scheppingskracht )  Toen er ergens een b52 bom (huls) stond zei hij dat dit de linga van de amerikanen was :P.  Tijdens deze tour heb ik twee Maleisiers van 56 en 61 ontmoet die me uitnodigden om 's avonds met ze een biertje te gaan drinken. Er zouden nog meer mensen komen, dus ik vroeg me af of ik dan tussen alleen maar mensen van hun leeftijd zou zitten en of dat dan leuk zou zijn, maargoed ik ging gezellig mee. Toen bleek dat zij allemaal jongere mensen  (25-35) om zich heen hadden verzameld en werd het een hele gezellige avond! Zo gezellig dat we bij het hotel de bewaker moesten wakker maken door op het raam te kloppen. 

Verder heb ik erg gemengde gevoelens in Hoi An. Aan de ene kant voel ik me hier al best wel thuis en is het hier heel mooi, relaxt, kan je hier goedkoop lekker eten en zijn de meeste lokale mensen erg vriendelijk. Aan de andere kant moet ik elke dag helemaal zelf invullen en ontmoet ik hier niet zoveel mensen en is het dus ook best wel alleen en soms een beetje saai. Het lijkt erop dat alle toeristen of in groepjes of stelletjes of erg op zichzelf zijn. Ook de mensen die ik tijdens de kookcursus heb ontmoet, hadden daarna meteen iets anders te doen of stonden gewoon niet zo open voor contact. (dan ben ik ook wel iemand die heel makkelijk terugpraat, maar niet zo snel uit mezelf op iemand afstap). Soms loop ik rond en kan ik echt genieten van dat ik hier ben, van een schattig kindje dat 'hello' zegt of dat ik rondloop en om me heen kijk en dan zo een 'tuin' binnenkijk waar een vrouw haar oude moeder eten aan het geven is en ze allebei naar me lachen en hallo zeggen. Of dat er hier in de straat 2 goede familierestaurantjes zitten waar ik al meerdere keren ben geweest en de vrouwen me nu herkennen en altijd even zwaaien of gedag zeggen en vragen hoe het gaat. Of gewoon dat de zon schijnt :).  Maar soms loop ik rond en dan wordt ik een beetje triest van dit stadje, het lijkt alsof iedereen op een manier wanhopig  probeert om geld te verdienen aan het toerisme: al die winkeltjes, kraampjes, spas, boten en restaurantjes waar dan de hele dag dezelfde persoon zit te roepen naar de voorbijgangers, maar waar niemand binnenkomt. Er zijn ook gehandicapte krantenverkopers, die op hun met de hand beweegbare/bestuurbare driewieler (een soort  variant op de fiets die je met je armen vooruitbeweegt en stuurt)  rondrijden en de engelstalige Vietnam News proberen te verkopen. Verder is het best moeilijk om in zo'n stadje wat echt heel hard 'vakantie!'  roept, echt bezig te zijn met je onderzoek. De keren dat ik met een kookcursus meedoe, ben ik wel veel bezig met mijn onderzoek want zodra ik terugben moet ik alles wat ik heb onthouden snel uittypen. Maar de dagen dat ik niks gepland heb, moet ik helemaal zelf invullen en dan ben ik blij als ik 4 uur productief ben geweest ;).

Morgen dus weer een dagje proberen zo productief mogelijk te zijn, zodat ik mijn verslag afheb voordat mama komt! Zij komt hier namelijk morgenavond aan en dan heb ik lekker even een weekendje vrij  :).